Reflectie op de wedstrijden van afgelopen jaar, 2023. Finishes moet je vieren & van fouten kan je leren! Veel leesplezier.
Marathon Rotterdam (16 april 2023)
Mijn wintertrainingsblok was dit jaar wat anders dan ik normaal gesproken zou doen. De eerste wedstrijd op de planning van 2023 was een wegwedstrijd, in plaats van een trailrun. Hiervoor heb ik in de winterperiode meer op het asfalt getraind, meer tempoblokken gemaakt en minder trails gelopen. Helaas merkte ik direct het verschil in de belasting op mijn lichaam. Ik moest meer focussen op stretchen, foamrollen, sportmassages en af en toe rustiger aan doen. Maar er moest toch een keer een marathon op de weg plaatsvinden. Als klein meisje stond ik meermaals langs de kant mijn vader aan te moedigen. En daarna vol enthousiasme aan mijn vader vragen of hij had gewonnen (ik was toen denk ik 6..).
Nu zou het dan toch andersom gaan gebeuren. En als sportieve en competitieve familie moest ik natuurlijk ook die ene keer dat ik op de weg zou lopen, de PR tijd van mijn vader eruit lopen. Dus ik moest mijn best doen.
De dag van de marathon.. Normaal klaagt iedereen over het feit dat het zo warm is bij de Rotterdamse marathon, terwijl je hebt getraind in de winterperiode. Ik keek hier erg naar uit, geef mij maar warm weer. Maar ik had pech, de enige keer dat ik meedeed, was het koud (minder warm), ca. 15 graden en een fris windje. Kleding keuzestress was natuurlijk topic nummer één.
Samen met Rik stond ik in het startvak te wachten en mee te "zingen" met Lee Towers' "You'll never walk alone". Rik zou mij gaan hazen om de tijd te halen die ik voor ogen had.
Door mijn ervaring in de bergen keek ik al uit naar het inhalen van alle mensen op de Erasmusbrug, de eerste keer was iedereen nog fris. Rondje Zuid en daarna kwam de brug hoor. Onderaan nieuw drinken en gelletjes aangereikt door mijn vriend en ouders, en omhoog. Oké dit viel tegen, de benen voelden al niet meer fris, verstijfd van de kou.. Gewoon doorgaan, tempo houden en vlammen. Echter ging het gevoel hierna bergafwaarts, letterlijk maar ook figuurlijk. 30km; de bekende man.. op 35km een filmpje van mijn ouders en vriend op het grote scherm. Oké nu moet ik écht doorzetten, met wandelen wordt het erger en ben ik er ook niet sneller. Blijven rennen, de finish komt in zicht. En de eindtijd: 03uur26min. YES!
(voor wie het net zo interesseerde als mij: de tijd van mijn vader was 03uur35min, dus flink ingehaald, sorry pa!)
Nog een keer een marathon op de weg? Hmm, ik geef het een kleine kans.
Trail du Alsace du Grand Est - 105km (20 mei 2023)
Gelukkig was het volgende doel wel een trail, een ultra en een afstand die ik nog nooit had gelopen. Na de marathon ben ik snel gaan focussen op hoogtemeters trainen en het duurvermogen verder opbouwen. De snelheid zat wel goed. Helaas liep ik een maand voor het evenement een heupblessure op, overbelasting? Rust gehouden, veel stretchen en oefeningen doen en in de hoop dat het goed zou gaan. De blessure was nog niet weg toen ik naar Frankrijk reed, maar ik wist dat ik niks stuk kon lopen. Dat is het voordeel van sportfysio zijn. Mentaal zat het goed: ik ging starten en zou de finish gaan halen ook.
Zoooo spannend, eerste keer een 100km, de start was om 6 uur. Ervoor ontbijten is voor mij lastig, klein broodje erin moest het doen. Vanaf het begin ging het eigenlijk best wel lekker, mooie oude kastelen en ruïnes om onderweg naar te kijken, slingerend tussen de heuvels en bossen door. De heup begon wel wat op spelen, maar ik kon normaal blijven rennen. Op 50km was een grote post waarbij je een dropbag kon ophalen die je van te voren had ingeleverd. Even snel wat spullen eruit, eten en drinken en weer door. Hier lag ik bizar genoeg ongeveer nog op een 8e plek van de vrouwen.
Helaas gingen daarna de kilometers tellen, Rik is vooruit gegaan want het tempo paste niet echt meer bij elkaar, maar hij zou wel bij de post van 80km wachten. Ik vond het spannend om heel vermoeid aan een donkere nacht te beginnen, dus we zouden dit gewoon samen afmaken. 45min na Rik (pohh die gast liep hard..) kwam ik bij de post aan. Echt gesloopt, ik zag het even niet meer zitten. 80km is heel ver, maar als je dan voorstelt dat je er nog 25km moet is dat niet te doen. 25km vanaf 0 is al een flink loopje. Laat staan vanaf 80km. Maar ik was er gekomen om de finish te halen, dus gaan met die banaan. Ik was helaas al wel veel plekken verloren, dus top 10 was niet meer mogelijk. Langzaamaan viel de nacht, hoofdlampjes op en goed opletten. De routelintjes waren in het donker zelfs beter te zien door de reflectie dan overdag. Dus mijn spanning vooraf was helemaal niet nodig. Met iets meer wandelen tussendoor, afgewisseld met mijn "ultra shuffle", die achteraf nog maar 7:30min/km was, gingen we langzaam vooruit. Ik kan je beloven, het voelde echt alsof ik all out rende, haha.
Het asfalt op, mega steile weg naar beneden, het dorp in, nog wat slingeren, steil opgebouwd bruggetje op en daarna zegevierend de UMTB finish lijn over!!!
In 16u32min31sec liep ik mijn eerste 100km ultra trailrun!
Val d'Aran - 110km (7 juli 2023)
Zeven weken na mijn eerste 100+km stond direct al de tweede gepland. Té enthousiast? Wie weet.
Na de vorige heb ik goed rust gehouden, maar voelde dat ik snel al wel weer kon gaan lopen. Met ook nog twee weken vakantie ertussen voelde ik mij onoverwinnelijk! In de vakantie self-supported nog de 48km Cortina trail gelopen in de Dolomieten, wat prachtig!! De benen voelden wel wat stram aan en gaven mij het teken om wel wat rust te houden voor de volgende 100+ km .
Al snel was daar 3juli, ik vloog met Maarten naar Toulouse waar Rik en Cathy ons oppikten voor nog een stukje met de auto naar Vielha in de Spaanse Pyreneeën. De UTMB trailrun sfeer kwam langzaam in het dorp op gang. Een paar rustige dagen stonden op de planning. Twee dagen ervoor zijn we nog op pad geweest om het laatste stukje van de laatste downhill te verkennen en even de benen los te gooien. Hier putte ik weinig vertrouwen uit, wat mij mentaal een knauw gaf. De benen voelden absoluut niet los. Ik zou wel zien hoe ver ik twee dagen later kwam. Achteraf was dit de slechtste gedachte..
De start: weer vroeg uit de veren, nog een stuk met de bus en daarna vanuit een klein dorpje naast de kerk van start. En hoe!! Man man, 4.50min/km vlogen ze weg, alsof 100km niks is.. Maar al snel snapte ik waarom, we stonden in de file voor een smalle single track.
Daarna ging het lang, lang, langggg omhoog! Ik voelde me niet sterk, het liep niet en ik werd aan alle kanten ingehaald. Op 30km was ik al zo ver door het veld heen gezakt, ik vond het niet meer leuk en naar het eindpunt op 100km voelde nog zó ver. Ik appte: ik ga op 50km stoppen.. En kreeg terug: zet nog even door, een ultra bestaat uit ups en downs. Dat klopt echt! Maar mijn down duurde al 30km en ik had niet het idee dat ik er uit zou komen. Naar mate ik bijna bij het hoogste punt kwam kreeg ik iets meer moed, de downhill, ik houd er van! Dus ik sprak mezelf moed in; Als de downhill goed gaat dan ga ik gewoon verder dan 50km, ik kom er echt vanzelf wel. Nouu, die downhill ging voor geen meter. Zelfs een paar keer moeten gaan zitten, omdat mijn benen niet meer wilden. Op 40km belde ik naar Maarten (die de 50km de dag ervoor had gelopen), of hij mij op 45km kon komen halen, ik zag het echt niet meer zitten.
Dus op 45km eindigde mijn Val d'Aran avontuur.. Achteraf bleek dat Rik vanwege een hamstringblessure op de 50km was uitgestapt.
Had ik te veel gedaan in de tijd ervoor? Was ik te weinig hersteld? Had ik die Cortina trail tussendoor niet moeten doen? Allemaal vragen die door mijn hoofd speelden.
Eén ding is zeker: Val d'Aran, ik zie je in 2024, ik heb nog een appeltje met je te schillen! En het was zoooo mooi, daar kon ik onderweg echt wel van genieten, dus ik zou deze trail heel graag nog volledig willen lopen.
Ultra Tour Monte Rosa - 160km in 4 stages (6 - 9 juli 2023)
Oeh multi stage! Ik houd er van. Vorig jaar liep ik de TransAlpineRun en ik vond het geweldig. Dit keer vier dagen in het Monte Rosa gebergte, rond de Matterhorn. De week ervoor had het nog veel gesneeuwd, dus werd het afwachten of de route volledig door kon gaan. Aangekomen in het startdorp bleek dat de sneeuw ook weer snel weg was en het volledige plan kon worden volbracht. En de voorspelling was ook nog eens vier dagen strak blauwe lucht en 25graden, lucky me!
Op dag 1 renden we over de Europaweg naar Zermatt, prachtige route, de benen moesten alleen nog even wakker worden en het klimmen ging nog niet zo soepel. Downhillen daarentegen ging weer als de brandweer. Ik voelde me fit. Dit gingen mooie dagen worden.
Dag 2 begon met een flinke klim naar 3000m, vlak langs de Matterhorn en een stuk over een gletsjer heen. Die 3000m is wel wat, ik ben het niet gewend om op die hoogte te zijn en dan nog zo hard mogelijk te powerhikend omhoog te gaan. Vervolgens een flinke downhill, daarna nog weer omhoog en de laatste downhill. Zeer mooie dag!
Dag 3 zou flink technisch worden. Het begon met een mooie klim omhoog, goed begaanbaar, over een ski gebied, onder de liften door naar het hoogste punt. Laatste post en tijd voor technisch voetenwerk; flinke berg stenen, rotsen, slingerende paadjes. Het deed me niks, ik genoot ervan, wat is dat technisch afdalen toch prachtig. En de omgeving was om van te genieten, het bleef strak blauw en door het hoog gebergte waar we in zaten was het uitzicht fenomenaal. De laatste lange klim omhoog was wel echt afzien.. De afdaling erna was heerlijk technisch, maar glooiend. Dat het een technische dag werd was niet gelogen..
Dag 4, al weer de laatste. Ik wilde nog één keer vlammen, kijken wat er in zat. Omhoog ging steady, voelde me goed. Bovenaan was het standbeeld van Monte Rosa. Geen tijd om echt te kijken, gelijk door. Poh, wat een downhill, giga grote rotsen, ik wilde snel gaan, maar ook mijn enkels behouden. Hier kwamen de echte berggeiten, wonend in de bergen, mij voorbij. Maar ik kon volhouden. Vervolgens bijgehaald door iemand die net voor mij stond in het klassement. Zonde, kon ik niet meer stijgen. Maar ze liep niet weg. Oke, doorgaan, verder omhoog. Over een rotsenveld, gevaar voor rotslawine. BAMMM, het moest nog gebeuren. Ik val of stoot altijd wel iets. Knieschijf vol tegen een punt van de rots. Bloed, gelijk dik en blauw; geen tijd. Ik moet door. Ik voelde dat de vrouw een stukje achter mij moeite kreeg. En er lag als laatste een mooie afdaling voor mij. Ik heb alle remmen los gelaten, breed uit lachend, springend en rennend naar beneden gevlamd. FINISH!
En ik pakte de plek, bij de start 1min achter en vervolgens 4min voor haar in het klassement! Als kers op de taart van een prachtige vier dagen. Ik werd hier 7e vrouw, zeer tevreden!
Snel benen omhoog want het seizoen was nog niet over...
Devil's trail Backyard - 24uur - 6,7km per rondje - 160km (30 sept - 1 okt 2023)
Drie weken later stond alweer de volgende ultra op de planning. Die was vooraf niet perse gepland, als grapje zomaar ingeschreven met de gedachte, ach je kan altijd uitschrijven. Maar goed, misschien ken je mij nu inmiddels al een beetje als je hier bent aangekomen met lezen. Als ik me inschrijf wil ik gaan en uit lopen ook! Ik had geleerd van Val d'Aran dat gedachten als: "ik zie wel hoe ver ik kom" niet helpen. Dus ik begon aan dit avontuur met: "ik ga dit duiveltje gewoon uitlopen, elke ronde opnieuw!".
Marit ging met het camperbusje mee om 24uur lang te crew-en, wat een held!! Alle spullen ingeladen, eten, drinken, kleding, materiaal en schoenen.
Bij het terrein alles weer klaar gezet en een plekje gegeven zodat Marit het makkelijk kon vinden. Elke start op het hele uur, vervolgens een rondje van 6,7km lopen en dan geeft dat nog een kleine 10min om snel iets te eten of te drinken, als ik het geplande tempo kon blijven volhouden.
RTLnieuws had gehoord van het evenement waar gekke mensen heel veel rondjes zouden gaan lopen voor de fun. En ze wilden van mij wel eens horen waarom, dus in een prachtig interview vertelde ik dit dan ook, uitgezonden in het zes- en achtuurjournaal, haha!
We starten zaterdags om 16 uur. Iedereen nog fris en fruitig met volle moed. We liepen eerst drie rondes door het Doornse bos. Daarna zouden er 13 rondes over het asfalt plaatsvinden in de nacht. Dit brak mij, de klappen van het asfalt waren zwaar voor mijn benen. Marit masseerde zich gek in de nacht, even slapen? Nee hoor Iris wilt haar kuiten gemasseerd want ze heeft kramp. Zonder klagen deed ze alles wat ik vroeg. Dit heeft mij echt tot de finish geholpen!! Vanaf 7uur 's ochtends mochten we weer het bos in, wat een verademing voor de benen die zachte ondergrond. Maar nu werd het mentaal. Zittend op een stoeltje, onder een kleedje zei ik half huilend tegen Marit: Ik wil niet meer. Daar was ze niet van gediend, het antwoord luidde dan ook duidelijk: Hop lopen, 1 rondje en dan zie ik je weer, hier ben ik niet voor wakker gebleven de hele nacht. Ze sleepte mij half slapend mee naar de finish, 1min slaapwinst tegen haar schouder en off I went. Dit ging nog een paar rondes verder, tot ik echt een spookje werd. Rik had helaas na een x aantal rondes weer last van de hamstring en koos verstandig ervoor om te stoppen. Hij zag hoe zwaar ik het had en koos mij boven zijn pijnlijke hamstring, mondje vol paracetamol rende hij nog meerdere rondes mee, held! Marit zag mij aftakelen en nam stoel en spullen onder de arm en zorgde dat mijn rust plek bij de start/finish kwam te staan ipv bij de camper. Wil je blocks, een gelletje of chips eten? Ik moest eten, maar mocht nog wel kiezen wat ik wilde.
Ik moest en zou dit halen, aftellen, nog maar 5, nog maar 3, tot daar het laatste rondje was. Nu was elke stap van het rondje de laatste, ik kende inmiddels elke boom, elke stronk, elke zandkorrel, elke uphill en downhill, en ook wanneer ik er bijna was! De laatste bocht, laatste keer de zandheuvel naar beneden en de finish!! Laatste kruisje bij mijn naam: 24x!
I did it!!
Voor echte euforie was ik te kapot. Maar ik heb het gedaan en vooral de mentale weerbaarheid heeft mij dit keer geholpen. Alleen zonder de support van Marit had ik het nooit gered, thanks vriendin!
Off season
De mentale en fysieke inspanning hadden zijn tol geëist en het was tijd om even goed tot rust te komen. De drie weken na de Devil's trail heb ik gerelaxt en alleen gesport waar ik voelde dat ik er zin in had. Het duurde best lang voor ik het gevoel had dat ik weer een trainingsblok aan kon en ik gunde mezelf voor het eerst sinds lange tijd om ook echt tot rust te komen. De fanatieke trainingen kwamen wel weer richting december en zo niet, dan weer richting het nieuwe jaar.
In november konden Rik en ik het alweer niet laten en hebben we de wedstrijden van 2024 weer gepland. De wedstrijden staan weer ingeschreven en na de welverdiende rust gaan we weer vol aan de slag voor een nieuw seizoen!!
See you all in 2024!!
Wil je meer details terugkijken of mij in de tijd volgen: check dan mijn Instagram account:
Reactie plaatsen
Reacties